Hoe verder?!?

Vandaag is het weer een zondag, een vrije zondag want ik hoef niet te werken. Alleen om eerlijk te zijn de zondagen die ik vrij heb zijn niet meer de zondagen die het waren. Zoals ik al schreef in mijn laatste blog (ja best lang geleden) zagen wij als gezin wel op tegen 2025. Niet wetende dat eigenlijk de start van 2025 ons al zo zwaar zou vallen. 

Ik ga niet helemaal vertellen wat wij allemaal als gezin hebben meegemaakt en doorstaan want ik vind dat niet passend bij deze website. De website is destijds gestart om een kijkje te geven in het creatieve bestaan van Talina, echter de laatste jaren waren anders voor ons en kwam er veel prive op deze website te staan. Wat ook ok is hoor want het is wie ik ben. 

Op 27 maart, jazeker op zijn verjaardag heeft mijn lieve lief ervoor gekozen om te sterven. Nouja gekozen, hij had geen echte keuze meer, zoals hij zei: "Nee, ik wil absoluut nog niet dood maar mijn lijf dwingt mij tot deze keuze". En zo is het ook gebeurd, in het bijzijn van de kinderen en mijzelf is Marcel overleden. En op 3 april hebben wij hem samen met velen naar zijn laatste rustplaats gebracht. Een schitterende zomerse dag in begin april en zoveel lieve mensen die er waren. Het gaf troost om te zien hoe dierbaar Marcel is geweest voor velen.

En dan moet je verder, als gezin, als moeder en als werknemer maar niet meer als vrouw van... En dat laatste valt mij soms zwaar, ik ben zo gewend geweest aan Marcel naast mij te hebben en te zorgen voor zijn welbevinden. Dat het moeilijk is om mijzelf op nr. 1 te zetten en dat heb ik Marcel wel beloofd. Lastig dus, ik doe mijn best en de ene dag ben ik leuker dan de andere dag. 

Creatief bezig zijn dat is wel een ding op dit moment, mijn allergrootste fan en ook mijn allergrootste mopperkont als het om de rommelige huiskamer met ideeën ging, die is er niet meer. Het ligt stil en geloof mij er ligt echt meer dan genoeg werk hoor maar mijn energie gaat niet die kant op. 

En nu dan... ga ik ermee stoppen? Ik heb met die gedachte gespeeld maar dat zou niet passen bij wie ik van binnen ben. Ik stop nooit zomaar met iets, ik mag alleen even zoeken naar een manier waardoor ik weer kan genieten van alles. Dat laatste lukt mij namelijk niet zo goed, de kleuren en geuren van de wereld zijn plots anders. Ik ben een stukje verbinding kwijtgeraakt met mijzelf. 

Gelukkig heb ik niet alleen mensen om mij heen staan die mij steunen in verdriet maar ook mensen om mij heen die ervoor zorgen dat ik soms een schop onder mijn kont krijg. En heel eerlijk zijn in het benoemen van mijn gedachten, dat waardeer ik enorm. Alles wat je in je hoofd benoemt, elke gedachte die je hebt zorgt ervoor dat je die mindset ook krijgt. Dus als je enkel denkt in negatieve bewoording wordt het moeilijker om positief te leven. 

Ik weet dat Marcel wilde dat ik bleef genieten van het leven, van mijn rituelen, van mijn heks zijn, van mijn intuïtie en mijn manier om te stralen. Zorg dat je een zonnebloem blijft en een klein meisje in denken en doen was een van de dingen die hij mij vertelde. 

Dus met dit blogje ga ik weer een stap in de richting van creatiefvantalien maken. De foto, die ik hierbij plaats is  het laatste wat ik gemaakt heb en het laatste wat Marcel bejubeld heeft. Het zijn de geboortebloemen van Robin en Lobke en zijn een geweldige aanvulling in hun auto. Een klaproos en lelietjesvandalen. En misschien wel de laatste foto die ik deel van mijn lieve lief op deze website want vanaf nu moet ik het echt alleen doen en volledig in mijzelf geloven. Al geloof ik oprecht dat ergens de energie van Marcel rond mij heen hangt en mijn creaties nog steeds bejubelt. En dat hij oprecht trots is hoe dit gezin een hechtere band heeft gekregen en hoe wij ons nieuwe pad bewandelen. 

Ik wens iedereen een heerlijke lente/zomer! liefs Talina