Films, ik hou ervan. Het leukste vind ik als er dan ineens iets gebeurd wat niemand verwacht. Een plottwist noemen ze dat, dat kan gebeuren in een boek, in een film, in een theaterstuk en ja ook in het echte leven. 

Wat een lange tijd zat er tussen dit blog en mijn laatste. Veel overpeinzingen gehad in mijn vakantie en daarna weer aan het werk gegaan. Vol hoofd en dan is er weinig tijd voor creatieve verhalen. Ik heb wat geluk poppetjes gemaakt maar veel meer dan dat heb ik niet gedaan tijdens mijn vakantie. En juist omdat mijn handen stil vielen moest mijn hoofd aan het werk en dat is ook goed. Stilstand is namelijk niet altijd slecht, want ook water heeft soms stilstand nodig om te zien hoe helder het eigenlijk is. En zo ging het ook in mijn hoofd, ik had wat stilstand nodig om weer helder te kunnen zien. Vanaf 1 september ga ik minder werken in de wijk want ik ga een duobaan oppakken, het enige doel is hiermee financiële zekerheid en dat hoop ik op die manier te kunnen bereiken. Ook de opleiding mag ik blijven doen (van mezelf en de instelling waar ik de opleiding doe) want door tegenvallende financiële situatie had ik de betalingen uitgesteld. Nu een fijne oplossing hiervoor gekregen, als je in gesprek gaat is soms veel mogelijk. Betekent dit dat ik in de toekomst weg ga bij mijn werkgever, op dit moment weet ik dat niet. Als verpleegkundige vlieguren maken is wel heel fijn en zeker binnen de duobaan, hoop ik veel klinische ervaring op te kunnen doen. Ik ga namelijk op de Getijde werken en dat is een afdeling in het ziekenhuis. Een samenwerkingsverband van mijn huidige werkgever, het ziekenhuis en een andere instelling. Mooi dat ik deze kans krijg uiteraard dus eerst dit oppakken en niemand kan de toekomst in zijn geheel zien. Wel krijg je soms stukjes te zien :) maar dat is een andere Talina. 

De bedoeling was dat wij ongeveer nu met familie richting Lugano meer zaten. Misschien al in de rij voor die verrekte lange tunnel. Echter het voelde niet goed om op vakantie te gaan terwijl (schoon)moeder geen lange tijd meer meemaakt in dit aardse leven en mijn zwager wilde de verantwoordelijkheid voor zijn moeder niet neerleggen bij zijn jongste dochter. Dus nu heb ik nog gewoon twee weken vakantie alleen een andere invulling. En ik moest eigenlijk wel grinniken want verleden jaar wilde ik niet eens op vakantie en hoopte ik dat er iets zou gebeuren waardoor het niet doorging, dus dit is zeg maar mijn verzoek te laat ingewilligd. Tja het kan je niet altijd meezitten hoor. 

Zoals iedereen weet heb ik meer dan 1 baan, ik heb een baan waar ik mijn geld mee verdien en dat is ook een passie van mij. Mijn zusterbaan noem ik deze altijd liefkozend. En ik heb een baan als creatieve vrouw en daar hoop ik geld mee te verdienen maar ondernemen is een vak apart zullen we maar zeggen. En beide banen verdienen in mijn ogen evenveel energie en aandacht. Dan is er ook nog mijn thuisbasis, waarbij het soms veel van mij vraagt als mantelzorger voor mijn man. Dit deed ik allemaal schijnbaar moeiteloos, althans voor mijn gevoel. Want heel eerlijk, ook ik heb momenten gekend dat ik huilend vriendin opbelde dat ik er doorheen zat en dan mezelf bezwaard voelde dat ik mijn verdriet en frustraties bij haar neerlegde. Wat ervoor zorgde dat als ik dan hulp aangeboden kreeg dit afwees en het zelf ging oplossen. Dat ik nog vriendinnen heb mag een wonder heten want ik ben een lastig type hoor heb ik gemerkt. 

Wie kent hem niet, de wet van Murphy. Alles wat men verkeerd kan doen gaat ook verkeerd. Mijn oma en moeder riepen altijd, als er een iemand overleed, ze komen altijd in drietallen. En ondertussen krijgt bij ons ook de maanstand en Mercurius de schuld van alles wat maar anders loopt. Laatst via Instagram de opmerking gekregen van iemand, is dat zo of is het soms ook de mind-set. En die vond ik heel leuk, want inderdaad als ik denk oh dat kan ik niet dan kan ik het ook niet. Terwijl als ik denk in mijn Pippi Langkous modus: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Dan verlopen dingen veel beter. 

Ik ben zoveel in een persoon, en hoe mooi is het dat ik veel ook kan en mag combineren.

Hoe gaaf is dit plaatje (@Pinterest), helemaal geweldig toch?

Het leven vliegt voorbij voor degene die er niet naar omkijkt, wijze les van mijn grootmoeder ooit gekregen. En dat is absoluut waar want als je alleen maar doorrent dan vergeet je te genieten van de mooie dingen in het leven. En ook een wijze les was, wie het kleine niet eert mag het grote ook niet vasthouden en dit zei ze altijd met een dikke knipoog. 

Wat ontzettend leuk, ik kreeg een berichtje van een klant uit het verleden, die altijd mijn blog leest. Zij vroeg zich af waar ik was, het was zo stil.

Ja, Talien wat bedoel je daar nu weer mee? Ik verklaar me nader, de afgelopen weken was ik niet zo gezellig, leuk en soms zelfs ronduit onaardig. Creatief werken was er totaal niet meer bij, gewoon werken als zuster deed ik wel maar ook daar liep het niet zoals ik ben. Ik was uit balans geraakt en niet zo een klein beetje ook. Tot ik van de week vanuit het nieuws wakker werd midden in de nacht en dacht: waar ben ik mee bezig?!?!? Ik moest denken aan wat ik constant mezelf voedde aan gedachten: ik ben moe, ik ben bleeeh, ik heb geen zin, ik ben boos, ik vind dit niet leuk. Kortom eigenlijk was ik mezelf constant aan het voeden met negatieve gedachten en daardoor werd ik dus behoorlijk negatief. Niet leuk voor de mensen om mij heen, niet leuk voor mijn creatieve proces en zeker niet leuk voor mijn lijf en mijn hoofd. Want als je constant roept, ik ben druk... dan ben je ook druk en als je constant roept ik ben boos/moe enz dan ervaart je lijf dit ook zo. Je lijf maakt adrenaline aan en is in staat van alertheid. Je geeft immers aan je bent druk. En zo werkt het bij mij (alhoewel ik geloof dat dit voor een ieder zo werkt) ook met negatieve gedachten. Dus ik ben weer mezelf in de spiegel aan het aankijken als ik op sta. "Talien vandaag wordt een fijne dag, je mag werken in een vakgebied waar je zelf voor hebt gekozen, je kan nog groeien in dit vakgebied. Ervaring opdoen en wie weet ook ooit nog weer doorleren. Want alles is mogelijk nog". En ik tel mijn zegeningen en sommige zegeningen tel ik dubbel. Dit had mijn hoofd duidelijk nodig want inmiddels ben ik weer de goede kant op aan het gaan met positief denken en kan ik ook weer in de toekomst denken. En dat merkt mijn gezin denk ik het snelst maar ik hoop dat collega's het ook merken. En dat mijn creatieve proces weer op gang komt, want niets is erger voor een duizendpoot als haar pootjes stilvallen. Nu nog zorgen dat het in mijn huis ook weer voelbaar wordt want ook daar sluimert wat van die negatieve energieën. Gelukkig hebben we daar salie en heilig hout voor!

2022, zo cliché maar zo ontzettend waar het is voorbij gevlogen. Een jaar wat ontzettend verdrietig is gestart met het overlijden van mijn schoonvader en Marcel die op dat moment in het ziekenhuis lag maar ook het jaar waarin ik eindelijk mijn zo gewenste verpleegkundige diploma behaalde en ik mijn speldje kreeg. We zijn op vakantie geweest naar Italië. Stijn werd 18 jaar dus geen minderjarige meer in dit huishouden maar allemaal volwassen mensen. We hebben nieuw leven mogen verwelkomen in de familie en we hebben zoveel mooie momenten gehad als gezin, dat het teveel is om op te noemen. Het was wederom een jaar van ups en downs en zeer waarschijnlijk zal dat ook in 2023 voortzetten. Ups en downs is ook goed, dat betekent namelijk dat je leeft.