Je kent de uitdrukking wel: 'de man met de hamer'. Ik wuifde dat soort kreten altijd een beetje weg. Ik stond immers altijd 'aan', zowel in mijn denken als in mijn doen. Ik had er geen erg in. Gewoon doorgaan met rennen, op het werk en thuis. "Creatief omdenken," hield ik mezelf voor, "dat gaat me er wel doorheen slepen."Ik was alleen één cruciaal ding vergeten: mijn eigen lichaam. Ik was vergeten dat je energie niet onuitputtelijk is en dat je niet eindeloos kunt blijven geven. Dat je niet oneindig kunt doorgaan, hoe positief je ook probeert te denken.Bij mij begon het met vage klachten. Een hardnekkige voorhoofdsholteontsteking. Daarna een maagzweer. In de zomer ging ik al een keer fors door mijn rug en toen, net na de zomer, kwam de genadeklap. Zoveel rugpijn dat ik letterlijk geen kant meer op kon.En daar was hij. Die spreekwoordelijke man met de hamer.Ik kon niet meer rennen. Ik kon niet meer werken. En het allerergste: ik kon mijn gedachten niet meer uitzetten. Ik zat gevangen in mijn eigen huis, op de bank. Alleen met mijn hoofd. Niet meer in staat tot ook maar één creatief moment. Ik ging letterlijk en figuurlijk onderuit.

Creativiteit is een mooi woord en meestal denken mensen dan aan een schilderij of een handwerk. Maar ik heb ontdekt dat creativiteit in zoveel dingen meer zit. Soms zelfs in een manier van denken. 

Normaal gesproken doe ik een overdenk momentje met mijn verjaardag maar die heb ik lekker voorbij laten gaan dit jaar. (waarschijnlijk komende jaren ook hoor, ik blijf gewoon eeuwig 50 jaar oud) dus nu een ruime week later maak ik een overdenk momentje.

Vandaag is het weer een zondag, een vrije zondag want ik hoef niet te werken. Alleen om eerlijk te zijn de zondagen die ik vrij heb zijn niet meer de zondagen die het waren. Zoals ik al schreef in mijn laatste blog (ja best lang geleden) zagen wij als gezin wel op tegen 2025. Niet wetende dat eigenlijk de start van 2025 ons al zo zwaar zou vallen. 

Kerstavond staat voor deur en dan ga je toch nadenken. Komt uiteraard ook doordat je op tv en in de socials alleen maar terugblikken leest en ziet. En ik ging dus ook terugblikken op 2024, december 2023 was ik vol verwachting van hoe het jaar voor mij eruit ging zien. 

De website heeft een kleine week offline gestaan, puzzelen of er veel of weinig aangepast moest worden. Tot nu toe zijn de aanpassingen minimaal en ik hoor uiteraard graag jullie mening hierop. De foto's zijn vervangen en zijn wat meer up to date. Tevens heb ik de webshop eruit gehaald. Reden hiervoor was dat ik een downgrade moet doorvoeren voor de website en de webshop niet gebruikt werd maar ik hiervoor wel betaalde. Bestellingen lopen eigenlijk altijd via de mail en whatsapp. De layout van alle pagina's wilde ik eigenlijk ook vervangen maar om eerlijk te zijn, deze layout past prima bij mij dus waarom iets aanpassen wat past.

Poef, de zomer is alweer voorbij. Geen creatieve bijzonderheden gemaakt deze zomer, ik heb helemaal niets gemaakt deze zomer. Wel opgeruimd en veel weggegeven dus mijn kasten zijn flink leger geworden. Althans voor mij dan want gezin ziet er weinig van :P. Deze zomer is voor mijn gevoel echt voorbij gevlogen. Dit alles heeft natuurlijk te maken met mijn werk waar ik mijn best doe om mijn draai te vinden. Het is nog steeds een schitterende plek om te mogen werken en ik geniet van de mooie natuurmomentjes tussendoor. Wel vind ik de doelgroep best pittig, mijn hoofd schakelt altijd heel snel en met deze doelgroep moet je echt in de vertraging gaan. Dus dat ben ik aan het leren en dat kost tijd. Ondertussen heelt mijn hartje van alle tegenslagen en verdrietige momenten die het heeft meegemaakt. En ook dat kost tijd, zei het minder dan iets nieuws leren. Eind september gaan Manlief en ik een paar dagen weg met zijn tweetjes. Een bucketlist zijn wij aan het afwerken en dat gaat het ene moment soepeler dan het andere moment. Even heerlijk met zijn hopelijk genieten van na-zomerse dagen want vakantie zat er voor ons wederom nog niet in dit jaar. 

En dan ineens staat de zomer alweer voor de deur en de laatste paar dagen ook met schitterend weer. De maand juli is alweer bijna aangebroken, voor mij altijd een maand om terug te kijken. Waarom?! Omdat ik in de maand juli geboren ben en ik er weer een jaartje bij mag tellen. Ouder worden vind ik oprecht niet erg, maar oud zijn wel. En daarmee bedoel ik mijn houding en mijn gedachtegang, daarin hoop ik nog lang jong te blijven. Genieten dus van alle momenten, zelfs de stomme momenten en zoek dat kleine meisje eens op in jezelf. Serieus, zoek maar eens diep van binnen en voel maar eens hoeveel energie zij heeft. Voor de mannen kan het een klein jongetje zijn, maar ik identificeer mij nu eenmaal als vrouw dus correct geschreven mag ik zeggen, zoek het kleine kind in jezelf op. Springen op de trampoline, springen in het water, onbevreesd. En overal zijn mooie avonturen te vinden. Zorgeloos en onbezorgd zijn echt wel de woorden hierin die heel belangrijk zijn. 

En zomaar ineens zit je in een achtbaan van emoties. Het begon begin februari al een beetje, de voortekenen hingen al aan de wand maar ik zag ze niet, kon ze misschien nog niet zien of had ik last van struisvogelpolitiek. Wie het weet mag het zeggen. 

Iedereen die mij kent weet dat ik nog meer dan alleen creatiefvantalien ben. En degene die mij kennen via deze blogs zijn er inmiddels wel achter. Ik doe zoveel meer dan alleen maar met veel liefde mooie dingen maken. Ik ben graag in mijn kruidentuin, mijn tarotkaarten spelen een belangrijke rol en in mijn verpleegkundige werk maak ik enorm veel gebruik van mijn intuïtieve gevoel. (onderbuik gevoel 2.0 zullen we maar zeggen)

 Ja een enorm cliché dit ik weet het maar oprecht de tijd is omgevlogen voor mij. Niet dat het zo een geweldig jaar is geweest en toch ook weer wel. Het is de tijd van overpeinzen en terugtrekken althans dat is wat ik altijd gewend ben om te doen. Voor een creatieve zaak is het allesbehalve rustig en terugtrekken. Dit betekende voor mij overigens dus dit jaar voor de 2e keer op rij geen zelf getekende kerstkaarten. Ik moet hier echt eerder de tijd voor gaan nemen (ergens in augustus of zoiets, op een warm zand en dan kerst elfjes tekenen hahaha). Lijkt mij een plan, nu nog gaan waarmaken. 

Een aantal jaar geleden verloor een lieve vriendin van mij haar man. En op de rouwkaart stond the trouble is you think you have time. Naïef als wij waren riepen wij toen heel hard, dat gaat ons nooit overkomen. Wij gaan alles uit het leven halen en genieten van alle mooie momenten. Ok dat laatste kunnen wij als geen ander maar alles uit het leven halen wat is dat nu eigenlijk? En wordt je niet altijd ingehaald door bepaalde zaken, door het leven? Dat is momenteel wat er wel speelt bij ons thuis, want ook wij lopen nu tegen het stukje aan van tijd genoeg? 

Films, ik hou ervan. Het leukste vind ik als er dan ineens iets gebeurd wat niemand verwacht. Een plottwist noemen ze dat, dat kan gebeuren in een boek, in een film, in een theaterstuk en ja ook in het echte leven. 

Wat een lange tijd zat er tussen dit blog en mijn laatste. Veel overpeinzingen gehad in mijn vakantie en daarna weer aan het werk gegaan. Vol hoofd en dan is er weinig tijd voor creatieve verhalen. Ik heb wat geluk poppetjes gemaakt maar veel meer dan dat heb ik niet gedaan tijdens mijn vakantie. En juist omdat mijn handen stil vielen moest mijn hoofd aan het werk en dat is ook goed. Stilstand is namelijk niet altijd slecht, want ook water heeft soms stilstand nodig om te zien hoe helder het eigenlijk is. En zo ging het ook in mijn hoofd, ik had wat stilstand nodig om weer helder te kunnen zien. Vanaf 1 september ga ik minder werken in de wijk want ik ga een duobaan oppakken, het enige doel is hiermee financiële zekerheid en dat hoop ik op die manier te kunnen bereiken. Ook de opleiding mag ik blijven doen (van mezelf en de instelling waar ik de opleiding doe) want door tegenvallende financiële situatie had ik de betalingen uitgesteld. Nu een fijne oplossing hiervoor gekregen, als je in gesprek gaat is soms veel mogelijk. Betekent dit dat ik in de toekomst weg ga bij mijn werkgever, op dit moment weet ik dat niet. Als verpleegkundige vlieguren maken is wel heel fijn en zeker binnen de duobaan, hoop ik veel klinische ervaring op te kunnen doen. Ik ga namelijk op de Getijde werken en dat is een afdeling in het ziekenhuis. Een samenwerkingsverband van mijn huidige werkgever, het ziekenhuis en een andere instelling. Mooi dat ik deze kans krijg uiteraard dus eerst dit oppakken en niemand kan de toekomst in zijn geheel zien. Wel krijg je soms stukjes te zien :) maar dat is een andere Talina. 

De bedoeling was dat wij ongeveer nu met familie richting Lugano meer zaten. Misschien al in de rij voor die verrekte lange tunnel. Echter het voelde niet goed om op vakantie te gaan terwijl (schoon)moeder geen lange tijd meer meemaakt in dit aardse leven en mijn zwager wilde de verantwoordelijkheid voor zijn moeder niet neerleggen bij zijn jongste dochter. Dus nu heb ik nog gewoon twee weken vakantie alleen een andere invulling. En ik moest eigenlijk wel grinniken want verleden jaar wilde ik niet eens op vakantie en hoopte ik dat er iets zou gebeuren waardoor het niet doorging, dus dit is zeg maar mijn verzoek te laat ingewilligd. Tja het kan je niet altijd meezitten hoor. 

Zoals iedereen weet heb ik meer dan 1 baan, ik heb een baan waar ik mijn geld mee verdien en dat is ook een passie van mij. Mijn zusterbaan noem ik deze altijd liefkozend. En ik heb een baan als creatieve vrouw en daar hoop ik geld mee te verdienen maar ondernemen is een vak apart zullen we maar zeggen. En beide banen verdienen in mijn ogen evenveel energie en aandacht. Dan is er ook nog mijn thuisbasis, waarbij het soms veel van mij vraagt als mantelzorger voor mijn man. Dit deed ik allemaal schijnbaar moeiteloos, althans voor mijn gevoel. Want heel eerlijk, ook ik heb momenten gekend dat ik huilend vriendin opbelde dat ik er doorheen zat en dan mezelf bezwaard voelde dat ik mijn verdriet en frustraties bij haar neerlegde. Wat ervoor zorgde dat als ik dan hulp aangeboden kreeg dit afwees en het zelf ging oplossen. Dat ik nog vriendinnen heb mag een wonder heten want ik ben een lastig type hoor heb ik gemerkt. 

Wie kent hem niet, de wet van Murphy. Alles wat men verkeerd kan doen gaat ook verkeerd. Mijn oma en moeder riepen altijd, als er een iemand overleed, ze komen altijd in drietallen. En ondertussen krijgt bij ons ook de maanstand en Mercurius de schuld van alles wat maar anders loopt. Laatst via Instagram de opmerking gekregen van iemand, is dat zo of is het soms ook de mind-set. En die vond ik heel leuk, want inderdaad als ik denk oh dat kan ik niet dan kan ik het ook niet. Terwijl als ik denk in mijn Pippi Langkous modus: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Dan verlopen dingen veel beter. 

Ik ben zoveel in een persoon, en hoe mooi is het dat ik veel ook kan en mag combineren.