Poef, de zomer is alweer voorbij. Geen creatieve bijzonderheden gemaakt deze zomer, ik heb helemaal niets gemaakt deze zomer. Wel opgeruimd en veel weggegeven dus mijn kasten zijn flink leger geworden. Althans voor mij dan want gezin ziet er weinig van :P. Deze zomer is voor mijn gevoel echt voorbij gevlogen. Dit alles heeft natuurlijk te maken met mijn werk waar ik mijn best doe om mijn draai te vinden. Het is nog steeds een schitterende plek om te mogen werken en ik geniet van de mooie natuurmomentjes tussendoor. Wel vind ik de doelgroep best pittig, mijn hoofd schakelt altijd heel snel en met deze doelgroep moet je echt in de vertraging gaan. Dus dat ben ik aan het leren en dat kost tijd. Ondertussen heelt mijn hartje van alle tegenslagen en verdrietige momenten die het heeft meegemaakt. En ook dat kost tijd, zei het minder dan iets nieuws leren. Eind september gaan Manlief en ik een paar dagen weg met zijn tweetjes. Een bucketlist zijn wij aan het afwerken en dat gaat het ene moment soepeler dan het andere moment. Even heerlijk met zijn hopelijk genieten van na-zomerse dagen want vakantie zat er voor ons wederom nog niet in dit jaar. 

En dan ineens staat de zomer alweer voor de deur en de laatste paar dagen ook met schitterend weer. De maand juli is alweer bijna aangebroken, voor mij altijd een maand om terug te kijken. Waarom?! Omdat ik in de maand juli geboren ben en ik er weer een jaartje bij mag tellen. Ouder worden vind ik oprecht niet erg, maar oud zijn wel. En daarmee bedoel ik mijn houding en mijn gedachtegang, daarin hoop ik nog lang jong te blijven. Genieten dus van alle momenten, zelfs de stomme momenten en zoek dat kleine meisje eens op in jezelf. Serieus, zoek maar eens diep van binnen en voel maar eens hoeveel energie zij heeft. Voor de mannen kan het een klein jongetje zijn, maar ik identificeer mij nu eenmaal als vrouw dus correct geschreven mag ik zeggen, zoek het kleine kind in jezelf op. Springen op de trampoline, springen in het water, onbevreesd. En overal zijn mooie avonturen te vinden. Zorgeloos en onbezorgd zijn echt wel de woorden hierin die heel belangrijk zijn. 

En zomaar ineens zit je in een achtbaan van emoties. Het begon begin februari al een beetje, de voortekenen hingen al aan de wand maar ik zag ze niet, kon ze misschien nog niet zien of had ik last van struisvogelpolitiek. Wie het weet mag het zeggen. 

Iedereen die mij kent weet dat ik nog meer dan alleen creatiefvantalien ben. En degene die mij kennen via deze blogs zijn er inmiddels wel achter. Ik doe zoveel meer dan alleen maar met veel liefde mooie dingen maken. Ik ben graag in mijn kruidentuin, mijn tarotkaarten spelen een belangrijke rol en in mijn verpleegkundige werk maak ik enorm veel gebruik van mijn intuïtieve gevoel. (onderbuik gevoel 2.0 zullen we maar zeggen)

 Ja een enorm cliché dit ik weet het maar oprecht de tijd is omgevlogen voor mij. Niet dat het zo een geweldig jaar is geweest en toch ook weer wel. Het is de tijd van overpeinzen en terugtrekken althans dat is wat ik altijd gewend ben om te doen. Voor een creatieve zaak is het allesbehalve rustig en terugtrekken. Dit betekende voor mij overigens dus dit jaar voor de 2e keer op rij geen zelf getekende kerstkaarten. Ik moet hier echt eerder de tijd voor gaan nemen (ergens in augustus of zoiets, op een warm zand en dan kerst elfjes tekenen hahaha). Lijkt mij een plan, nu nog gaan waarmaken. 

Een aantal jaar geleden verloor een lieve vriendin van mij haar man. En op de rouwkaart stond the trouble is you think you have time. Naïef als wij waren riepen wij toen heel hard, dat gaat ons nooit overkomen. Wij gaan alles uit het leven halen en genieten van alle mooie momenten. Ok dat laatste kunnen wij als geen ander maar alles uit het leven halen wat is dat nu eigenlijk? En wordt je niet altijd ingehaald door bepaalde zaken, door het leven? Dat is momenteel wat er wel speelt bij ons thuis, want ook wij lopen nu tegen het stukje aan van tijd genoeg? 

Films, ik hou ervan. Het leukste vind ik als er dan ineens iets gebeurd wat niemand verwacht. Een plottwist noemen ze dat, dat kan gebeuren in een boek, in een film, in een theaterstuk en ja ook in het echte leven. 

Wat een lange tijd zat er tussen dit blog en mijn laatste. Veel overpeinzingen gehad in mijn vakantie en daarna weer aan het werk gegaan. Vol hoofd en dan is er weinig tijd voor creatieve verhalen. Ik heb wat geluk poppetjes gemaakt maar veel meer dan dat heb ik niet gedaan tijdens mijn vakantie. En juist omdat mijn handen stil vielen moest mijn hoofd aan het werk en dat is ook goed. Stilstand is namelijk niet altijd slecht, want ook water heeft soms stilstand nodig om te zien hoe helder het eigenlijk is. En zo ging het ook in mijn hoofd, ik had wat stilstand nodig om weer helder te kunnen zien. Vanaf 1 september ga ik minder werken in de wijk want ik ga een duobaan oppakken, het enige doel is hiermee financiële zekerheid en dat hoop ik op die manier te kunnen bereiken. Ook de opleiding mag ik blijven doen (van mezelf en de instelling waar ik de opleiding doe) want door tegenvallende financiële situatie had ik de betalingen uitgesteld. Nu een fijne oplossing hiervoor gekregen, als je in gesprek gaat is soms veel mogelijk. Betekent dit dat ik in de toekomst weg ga bij mijn werkgever, op dit moment weet ik dat niet. Als verpleegkundige vlieguren maken is wel heel fijn en zeker binnen de duobaan, hoop ik veel klinische ervaring op te kunnen doen. Ik ga namelijk op de Getijde werken en dat is een afdeling in het ziekenhuis. Een samenwerkingsverband van mijn huidige werkgever, het ziekenhuis en een andere instelling. Mooi dat ik deze kans krijg uiteraard dus eerst dit oppakken en niemand kan de toekomst in zijn geheel zien. Wel krijg je soms stukjes te zien :) maar dat is een andere Talina. 

De bedoeling was dat wij ongeveer nu met familie richting Lugano meer zaten. Misschien al in de rij voor die verrekte lange tunnel. Echter het voelde niet goed om op vakantie te gaan terwijl (schoon)moeder geen lange tijd meer meemaakt in dit aardse leven en mijn zwager wilde de verantwoordelijkheid voor zijn moeder niet neerleggen bij zijn jongste dochter. Dus nu heb ik nog gewoon twee weken vakantie alleen een andere invulling. En ik moest eigenlijk wel grinniken want verleden jaar wilde ik niet eens op vakantie en hoopte ik dat er iets zou gebeuren waardoor het niet doorging, dus dit is zeg maar mijn verzoek te laat ingewilligd. Tja het kan je niet altijd meezitten hoor. 

Zoals iedereen weet heb ik meer dan 1 baan, ik heb een baan waar ik mijn geld mee verdien en dat is ook een passie van mij. Mijn zusterbaan noem ik deze altijd liefkozend. En ik heb een baan als creatieve vrouw en daar hoop ik geld mee te verdienen maar ondernemen is een vak apart zullen we maar zeggen. En beide banen verdienen in mijn ogen evenveel energie en aandacht. Dan is er ook nog mijn thuisbasis, waarbij het soms veel van mij vraagt als mantelzorger voor mijn man. Dit deed ik allemaal schijnbaar moeiteloos, althans voor mijn gevoel. Want heel eerlijk, ook ik heb momenten gekend dat ik huilend vriendin opbelde dat ik er doorheen zat en dan mezelf bezwaard voelde dat ik mijn verdriet en frustraties bij haar neerlegde. Wat ervoor zorgde dat als ik dan hulp aangeboden kreeg dit afwees en het zelf ging oplossen. Dat ik nog vriendinnen heb mag een wonder heten want ik ben een lastig type hoor heb ik gemerkt. 

Wie kent hem niet, de wet van Murphy. Alles wat men verkeerd kan doen gaat ook verkeerd. Mijn oma en moeder riepen altijd, als er een iemand overleed, ze komen altijd in drietallen. En ondertussen krijgt bij ons ook de maanstand en Mercurius de schuld van alles wat maar anders loopt. Laatst via Instagram de opmerking gekregen van iemand, is dat zo of is het soms ook de mind-set. En die vond ik heel leuk, want inderdaad als ik denk oh dat kan ik niet dan kan ik het ook niet. Terwijl als ik denk in mijn Pippi Langkous modus: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Dan verlopen dingen veel beter. 

Ik ben zoveel in een persoon, en hoe mooi is het dat ik veel ook kan en mag combineren.

Hoe gaaf is dit plaatje (@Pinterest), helemaal geweldig toch?

Het leven vliegt voorbij voor degene die er niet naar omkijkt, wijze les van mijn grootmoeder ooit gekregen. En dat is absoluut waar want als je alleen maar doorrent dan vergeet je te genieten van de mooie dingen in het leven. En ook een wijze les was, wie het kleine niet eert mag het grote ook niet vasthouden en dit zei ze altijd met een dikke knipoog. 

Wat ontzettend leuk, ik kreeg een berichtje van een klant uit het verleden, die altijd mijn blog leest. Zij vroeg zich af waar ik was, het was zo stil.

Ja, Talien wat bedoel je daar nu weer mee? Ik verklaar me nader, de afgelopen weken was ik niet zo gezellig, leuk en soms zelfs ronduit onaardig. Creatief werken was er totaal niet meer bij, gewoon werken als zuster deed ik wel maar ook daar liep het niet zoals ik ben. Ik was uit balans geraakt en niet zo een klein beetje ook. Tot ik van de week vanuit het nieuws wakker werd midden in de nacht en dacht: waar ben ik mee bezig?!?!? Ik moest denken aan wat ik constant mezelf voedde aan gedachten: ik ben moe, ik ben bleeeh, ik heb geen zin, ik ben boos, ik vind dit niet leuk. Kortom eigenlijk was ik mezelf constant aan het voeden met negatieve gedachten en daardoor werd ik dus behoorlijk negatief. Niet leuk voor de mensen om mij heen, niet leuk voor mijn creatieve proces en zeker niet leuk voor mijn lijf en mijn hoofd. Want als je constant roept, ik ben druk... dan ben je ook druk en als je constant roept ik ben boos/moe enz dan ervaart je lijf dit ook zo. Je lijf maakt adrenaline aan en is in staat van alertheid. Je geeft immers aan je bent druk. En zo werkt het bij mij (alhoewel ik geloof dat dit voor een ieder zo werkt) ook met negatieve gedachten. Dus ik ben weer mezelf in de spiegel aan het aankijken als ik op sta. "Talien vandaag wordt een fijne dag, je mag werken in een vakgebied waar je zelf voor hebt gekozen, je kan nog groeien in dit vakgebied. Ervaring opdoen en wie weet ook ooit nog weer doorleren. Want alles is mogelijk nog". En ik tel mijn zegeningen en sommige zegeningen tel ik dubbel. Dit had mijn hoofd duidelijk nodig want inmiddels ben ik weer de goede kant op aan het gaan met positief denken en kan ik ook weer in de toekomst denken. En dat merkt mijn gezin denk ik het snelst maar ik hoop dat collega's het ook merken. En dat mijn creatieve proces weer op gang komt, want niets is erger voor een duizendpoot als haar pootjes stilvallen. Nu nog zorgen dat het in mijn huis ook weer voelbaar wordt want ook daar sluimert wat van die negatieve energieën. Gelukkig hebben we daar salie en heilig hout voor!

2022, zo cliché maar zo ontzettend waar het is voorbij gevlogen. Een jaar wat ontzettend verdrietig is gestart met het overlijden van mijn schoonvader en Marcel die op dat moment in het ziekenhuis lag maar ook het jaar waarin ik eindelijk mijn zo gewenste verpleegkundige diploma behaalde en ik mijn speldje kreeg. We zijn op vakantie geweest naar Italië. Stijn werd 18 jaar dus geen minderjarige meer in dit huishouden maar allemaal volwassen mensen. We hebben nieuw leven mogen verwelkomen in de familie en we hebben zoveel mooie momenten gehad als gezin, dat het teveel is om op te noemen. Het was wederom een jaar van ups en downs en zeer waarschijnlijk zal dat ook in 2023 voortzetten. Ups en downs is ook goed, dat betekent namelijk dat je leeft.