Omvallen is niet erg, blijven liggen wel

Je kent de uitdrukking wel: 'de man met de hamer'. Ik wuifde dat soort kreten altijd een beetje weg. Ik stond immers altijd 'aan', zowel in mijn denken als in mijn doen. Ik had er geen erg in. Gewoon doorgaan met rennen, op het werk en thuis. "Creatief omdenken," hield ik mezelf voor, "dat gaat me er wel doorheen slepen."
Ik was alleen één cruciaal ding vergeten: mijn eigen lichaam. Ik was vergeten dat je energie niet onuitputtelijk is en dat je niet eindeloos kunt blijven geven. Dat je niet oneindig kunt doorgaan, hoe positief je ook probeert te denken.
Bij mij begon het met vage klachten. Een hardnekkige voorhoofdsholteontsteking. Daarna een maagzweer. In de zomer ging ik al een keer fors door mijn rug en toen, net na de zomer, kwam de genadeklap. Zoveel rugpijn dat ik letterlijk geen kant meer op kon.
En daar was hij. Die spreekwoordelijke man met de hamer.
Ik kon niet meer rennen. Ik kon niet meer werken. En het allerergste: ik kon mijn gedachten niet meer uitzetten. Ik zat gevangen in mijn eigen huis, op de bank. Alleen met mijn hoofd. Niet meer in staat tot ook maar één creatief moment. Ik ging letterlijk en figuurlijk onderuit.

Eerlijk is eerlijk: ik heb me een paar dagen volledig gewenteld in zelfmedelijden. Totdat ik, uit totaal onverwachte hoeken, een paar liefdevolle schoppen onder mijn kont kreeg. Toen pas stond ik weer op. Ik pakte de creatieve kant van mijn leven voorzichtig weer op. Geen grote, gekke dingen. Wat licht verstelwerk en een paar haakwerkjes met een deadline.

In de herfstvakantie was ik in Italië, aan ons geliefde meer. De stap om daarheen te gaan was enorm. Ik voelde me er zelfs schuldig over. Alsof ik niet mocht genieten. Alsof ik te snel 'door' ging, terwijl anderen misschien vonden dat ik nog thuis op de bank hoorde te zitten. Maar ik moest breken met die vier muren.
En het hielp. Daar heb ik enorm veel nagedacht. Over mijn toekomst, mijn verleden en natuurlijk over Marcel. Ik was weg uit mijn comfortzone en merkte dat er fysiek iets veranderde.
De hartkloppingen, waarmee ik sinds 27 maart elke dag wakker werd, waren ineens weg. (En tot op de dag van vandaag zijn ze niet teruggekomen.)

Ik vond het contact met mezelf terug. Ik begon de ochtend weer met een kaartje leggen, gewoon voor mezelf. Ik zag weer mooie kansen in de toekomst liggen en voelde me langzaam weer een beetje Talina.
Ik ben er nog niet, en dat is oké. Maar stiekem zie ik wel weer een toekomst voor me. Ik besefte dat, ook al is het leven nu totaal anders, het niet per se slechter hoeft te zijn. Ik probeer weer van mezelf te houden, precies zoals ik nu ben.
(Oké, er moet wel wat aan de gezondheid gebeuren, want Italië is prachtig, maar dat eten is funest voor mijn lijf, haha!)

Ik werk weer actief aan mezelf. Niet meer piekeren, maar uitspreken. Niet meer zelf aanklungelen, maar professionals opzoeken. Na gesprekken en door op andere manieren met mijn lijf in contact te komen, weet ik nu beter hoe ik bij mijn gevoel kan komen.
Ik wandel drie keer per week 's avonds met een goede vriendin (soms twee keer, dankzij het Nederlandse weer) en ik probeer elke week één grote wandeling op een nieuwe plek te maken.
Mijn grootste les, van dat moment dat mijn lijf en hoofd er allebei de brui aan gaven?

Omvallen is niet erg, blijven liggen wel.

Voor nu zeg ik: er komen zeker weer mooie haaksels en leuke dingen aan. En ook mijn baan als verpleegkundige pak ik weer op, als de tijd daar rijp voor is.

Tot gauw, liefs,

Talina (Creatief van Talien)